22 dzień, 30 października 2008, Arzua - Pedrouzo, 19 km

<--21 dzień

23 dzień-->

Nie spodziewałem się, że tego dnia zostanę poddany tak wymagającej próbie. Tu - gdzie łączą się szlaki, gdzie drogą idzie wielu pielgrzymów, gdzie oznakowanie jest tak doskonałe i widoczne na każdym zakręcie. Nie spodziewałem się, że tak blisko Santiago, tak blisko celu mej drogi będę zmuszony do tak wielkiego wysiłku.

Dziś zamierzałem przejść dość długi dystans 32 kilometrów do Monte de Gozo, czyli pod same wrota Santiago skąd do Katedry jest tylko godzina drogi. Bolała mnie noga, ale powiedziałem sobie, że dam z siebie wszystko i dojdę. W połowie drogi, przy pierwszym schronisku pożegnałem się nawet z pierwszymi Polakami jakich spotkałem na Camino. Oni zostali w schronisku, ja zdecydowałem, że pójdę dalej. Jeszcze minąłem pomnik pielgrzyma, który kilka lat temu w wieku powyżej sześćdziesiątki dokonał żywota na 25 kilometrów (!) przed Santiago.

Szedłem spokojnie szlakiem. W pewnym momencie, nieoczekiwanie droga zamieniła się w leśną, mało uczęszczaną. Szedłem dalej mimo, że po chwili leśny trakt zamienił się w wąską ścieżkę. Już wtedy wiedziałem, że zgubiłem Camino. Usłyszałem jednak szum szosy. Postanowiłem zatem iść mimo, że po chwili nie było także śladu po ścieżce. Podążyłem za głosem samochodów przedzierając się lasem. Doszedłem do strumyka. Przeskoczyłem go łapiąc się drzewa po drugiej stronie brzegu. Droga wydawała się być blisko. Po chwili jednak wyrosło przede mną pasmo gęstych zarośli zagradzając dalszą przeprawę. Próbowałem je przejść, ale pnącza roślin działały niczym zasieki. Moje nogi plątały się w gałęziach najeżonych kolcami. Walczyłem z nimi próbując wytyczyć ścieżkę, ale po kilku metrach, gdy zaczęły sięgać mojej głowy, wracałem pokonany wydeptaną ścieżką. Całe szczęście, że miałem rolnicze spodnie z gumy i kurtkę, która jakimś cudem oparła się kolcom i nie rozerwała się. Plątałem się tak w krzakach przez kilkanaście minut. W pewnym momencie poczułem się odcięty od reszty świata, otoczony wysokimi na ponad metr zasiekami. Postanowiłem wrócić do rzeki i pójść wzdłuż niej szukając jakiejś ścieżki. Po kilku minutach zobaczyłem jakiś przesmyk po drugiej stronie. Tu jednak rzeka zrobiła się szeroka. Szukając przeprawy doszedłem do drzewa, które leżało w poprzek rzeki łącząc brzegi. Było dość szerokie, ale trochę spróchniałe. Zdecydowałem się po nim przejść. Drewno było mokre, a ja szedłem z plecakiem. Pierwszy krok, drugi - ręce szeroko wystawione by łapać równowagę. Trzeci krok - docieram do spróchniałej części. Czwarty krok - jestem już blisko drugiego brzegu. Robię szybki piąty krok i... wpadam do wody. Zanurzyłem się w rzece do pasa. Złapałem się szybko drzewa i wygramoliłem na brzeg. Rolnicze spodnie dużo dały, a dzięki stuptupom woda praktycznie nie nalała mi się do butów. Nie wiem, czy bardziej mokry bylem od potu, czy od wody z rzeki. Za trzcinami odnalazłem ścieżkę. Jeszcze trochę poprzedzierałem się w kolcach, aż wreszcie wyszedłem na tyły jakiegoś placu budowy. Byłem wyczerpany. Na szczęście jedynym obrażeniem był kolec wbity w dłoń, który udało mi się po chwili wyjąć. Jeśli to co zrobiłem kilkanaście dni wcześniej to było jak mówi Dominik - ¨buraczenie¨, to to co zrobiłem dziś to był ¨wielki burak¨. Wszedłem do mieściny. Idąc w strugach deszczu czyściłem swoją białą kurtkę z błota. Przez chwilę myślałem jeszcze, że będę szedł dalej i dam radę dojść do Monte de Gozo. Poczułem jednak nagle chłód i osłabienie, więc zdecydowałem się pójść do najbliższego schroniska.

Teraz jest już dobrze - jestem po kolacji i kieliszku brandy, który postawił mi pielgrzym z Norwegii. Doświadczenie tego dnia jest jednak bardzo silne. Jesteś blisko celu, droga wydaje się być prosta, a jednak w każdej chwili możesz napotkać "ostatnią próbę''.

Jutro chcę dojść do Santiago. Do tej pory przeszedłem około 600 km, czyli 600 000 metrów, a zatem zrobiłem przeszło milion kroków. Santi mówił jednak, że moja pielgrzymka zaczęła się w Llanes - czyli w miejscu, gdzie po raz ostatni skorzystałem z innego niż chód środka transportu. Twierdził, że to, co przeszedłem do tamtej pory to była tylko ''inicjacja'' - ważna, ale nie pełnowartościowa jako droga. To dopiero bowiem od Llanes ciągnie się ponad czterystu kilometrowy pas ziemi, na którym nie ma metra, na którym nie stanęła była moja stopa.

Pamiętam jak Santi opowiadał jak to jest kiedy dochodzi się do Katedry. Gestem pokazał, że serce wprost eksploduje z emocji. Na pewno odczucia te są nie do opisania. Upłynie jeszcze wiele czasu zanim pojmę jak zmieniła mnie ta droga. Cel jest bowiem na pewno ważny, ale to droga kształtuje człowieka. Bo, cytując po raz drugi, zdajesz sobie sprawę, że ''to nie droga jest trudnością, to trudności są droga''.

<--21 dzień

23 dzień-->